Aan de Hoornseweg (nu Buitenwatersloot), de weg van Den Hoorn naar Delft, stonden in de negentiende eeuw verschillende industrieën. Een daarvan was de oliemolen van Mattheus Johannes Blank uit 1829, getuige de sluitsteen.
Bewaard is gebleven de vierkante onderbouw van de molen, die 12,80 bij 12,80 meter meet. Hierop bevond zich een achtkante molen. Molendeskundigen hebben berekend dat de Mercurius waarschijnlijk de grootste oliemolen van Nederland is geweest. De wieken hadden een vlucht van 29 meter. In totaal was de hoogte veertig meter! Bas Koster maakte een reconstructie.
In 1874 gaf de gemeenteraad van Hof van Delft toestemming voor de bouw van een stoomolieslagerij. Uit lijn- en raapzaad werd op deze plaats heel lang olie gewonnen. De olie was vooral bestemd voor de verlichting in huishoudens. Van het restafval werden veekoeken gemaakt. In 1897 werkten in de stoomolieslagerij 25 personeelsleden.
2004 - Reconstructie molen Mercurius (2004)
Rond 1900 kwam in een van de gebouwen de suikerbakkerij van de familie Van Woerden. De bruidssuikers van deze firma waren vanwege de voortreffelijke kwaliteit beroemd in wijde omgeving. Na de oorlog was er een autoplaatwerkerij en -spuiterij in het pand gevestigd. Daarna bezat de firma Dijco BV het complex, die de ruimte verhuurde aan Ega Giftware. Kort vóór de overgang van dit stukje Den Hoorn naar Delft werd het complex een gemeentelijk monument.
De stad Delft erkende de waarde en gaf Mercurius een definitief beschermde status. De ontwikkelaar en het bureau Hulshof Architecten namen vervolgens de uitdaging aan om de bestaande gebouwen voor een woningcorporatie om te vormen tot woningen. In de voormalige oliemolen en het aangrenzende deel van een loods kwam in 2008 een Thomashuis. Hier krijgen mensen met een verstandelijke handicap begeleiding van een inwonend echtpaar. In het pand ernaast, een voormalig pakhuis, zijn vier huurwoningen gerealiseerd.