‘s-Gravenzande ontstond in het midden van de 12de eeuw op een drooggevallen zandplaat in de monding van de Maas. De graven van Holland bouwden er een grafelijk hof, waar gravin Machteld na de dood van Floris IV ongeveer dertig jaar woonde. Zij stichtte er een begijnhof, één van de eerste in Holland, en een kerk. Haar zoon Willem II gaf ‘s-Gravenzande stadsrechten. Het stadsbestuur kon zodoende eigen keuren maken en rechtspreken.
Naast het begijnhof was er in ’s-Gravenzande ook een klooster.De bezittingen van dit klooster zijn vastgelegd in een fraai kaartboek uit 1566, getekend door Oele Oeleszn.
In de Middeleeuwen was ‘s-Gravenzande, door het in de kerk opgestelde miraculeuze Mariabeeld, een bekend bedevaartsoord. Ondanks deze ontwikkelingen heeft ‘s-Gravenzande geen stedelijke ontwikkeling doorgemaakt. Het boerenbedrijf is door de eeuwen heen de voornaamste bron van bestaan geweest.
In de 17de en 18de eeuw telde ‘s-Gravenzande een groot aantal buitenplaatsen, die eigendom waren van rijke stedelingen. Na de Franse tijd kwam de tuinbouw tot ontwikkeling. Belangrijk waren vooral de teelten van vroege aardappelen, asperges en later van bloembollen.
Tot aan de Tweede Wereldoorlog was de tuinbouw de belangrijkste bron van bestaan. Nu maakt de stad ‘s-Gravenzande deel uit van de ‘Glazen Stad’, het grote aan-eengesloten Westlandse kassengebied.