De zee was eeuwenlang de bestaansbron voor de inwoners Ter Heijde, het enige kustdorp van de huidige gemeente Westland.
Landbouw was onmogelijk. Vanwege het kwetsbare duinengebied verbood het hoogheemraadschap Delfland de aanleg van akkers. Loslopend vee dat de vegetatie beschadigde was eveneens uit den boze.
Dankzij de toenemende vraag naar zeevis in steden zoals Delft, Den Haag en Rotterdam, kende Ter Heijde vanaf de vijftiende eeuw wel een bloeiende visserijbranche.
In de zeventiende eeuw kwam de Heijdse visserij in een neerwaartse spiraal terecht.
Door het optreden van Duinkerker kapers en Engelse oorlogsschepen nam de onveiligheid op zee toe.
Veel schepen gingen daardoor verloren.
Bovendien ondermijnden jaarlijkse najaarsstormen de duinvoet en veroorzaakten een enorme kustafslag, waardoor talloze huizen in zee stortten.
Het leefmilieu werd bovendien door zandverstuivingen behoorlijk aangetast.
Uiteindelijk zorgden deze factoren ervoor dat de visserij en de welvaart uit Ter Heijde verdween.